Historia psa domowego na polskich ziemiach związana będzie z najstarszą pozostałością przedstawiciela tego gatunku zwierzęcej rodziny, a mianowicie będzie to czaszka znaleziona w okolicach Sandomierza, której wiek datowany będzie na około cztery tysiące lat przed naszą erą. Na tamtejszych terenach znaleziony został także grób sprzed dwóch tysięcy lat, w którym pochowano człowieka z kilkoma psami, prawdopodobnie jednego z członków starszyzny plemiennej. Wykopaliska szczątków pochodziły będą także z okolic Opola i dostarczająca informacji o dwóch typach przedstawicieli pieskiej rodziny w tamtejszych rejonach. Pierwszy z nich musiał być psem większym i zbliżonym wyglądem do wilka, drugi natomiast zbliżony bardziej do szpica i już o wiele mniejszy. W okresie średniowiecza na polskich ziemiach najliczniej występującymi psami były te, które wykorzystywano do polowań na większą zwierzynę. Do takich psów zaliczyć możemy ogary, charty, wyżły, czy też brytany. Przywilej polowania oraz trzymania psów przeznaczonych do tego zadania przypadał jedynie posiadaczom ziemskich włości i monarchom, z przywileju tego mogli korzystać także przedstawiciele władz kościelnych. Wraz ze spadkiem liczebności leśnej zwierzyny oraz nasilaniem się karczowania coraz większych powierzchni leśnych zaczęto rezygnować z hodowli największych psów i ograniczać liczbę pozostałych. W warunkach nowych radziły sobie takie gatunki jak legawce, wyżły polskie i wiele, wiele innych tym właśnie podobnych.